Fyrsta örsagan eftir sumarfrí. Ég var búinn að gleyma hvað mér finnst þær skemmtilegar. Mér líður alltaf eins og ég sé að leysa einhverja ráðgátu þegar ég næ orðafjöldanum. Í þetta skiptið langaði mig bara að reyna að skrifa hversdagslegt samtal.
kunnur/ókunnur
“Blessaður, manstu eftir mér?” Um leið og orðin sleppa heyri ég hvað þau eru aumkunarverð.
“Nei. Á ég að gera það?”
Ég hugsa hvort ég eigi að ljúga, segja að ég sé að fara mannavillt.
“Við vorum saman í íslenskunni”
“Já ókei.” Hann rembist við að muna en ég er með mjög algengt andlitsfall og hann heyrði örugglega á hljómfallinu að ég útskrifaðist ekki.
Mig langar að segja honum frá því þegar ég las frumsamið ljóð í tíma. Hann nikkaði til mín og sagði: “Helvíti gott.” En það er orðið of seint, þögnin orðin of löng og tvisturinn er kominn.